Yusuf ile Zulayha..

Ey, dedi Zulayha,

tapinaga dolan mevsimin yuzu suyu hurmetine,
ey, Misir'in en buyuk tanrisi olan tanrim,
duy sesimi.

Duy sesimi,
yika icimi,
yanginima raziyim,
raziyim atesten bahcelerden gecmeye,
raziyim atesten bahcelerin icimden gecmesine.
Ama duy sesimi,
bileyim duyduguna sesimi.
Bileyim sesimden yuce bir ses,
bilisimden yuksek bir bilis var,
yalniz degilim bileyim,
bileyim ki beni bir koruyan,
bir gozeten var.

Ne kadar buyukse de gunahim,
ne kadar kirlilik tasiyorsa da bedenimin
gunahina izin veren su karanlik ruhum,
bileyim ruhundan koptugum bir aydinlik var,
kendisine kulluk icin yaratildigim ve
benden kulluk bekleyen bir tanrim var.

Ya, dedi,
duyur sesini bileyim.
Ya, dedi,
duy sesimi bilineyim.
Ama bir boslugun bilinmezliginde yitirme beni.

Ve Zuleyha birden kendi tanrisindan daha cok
Yusuf'un Rabbini aklina getirdigini fark etti.

Hay, dedi!

Ey,
Yusuf'un Rabbi, dedi,
kar aydinliginda yika gozlerimi.
Ey sevinc aninin isigiyla icleri yikayan,
arinmanin sevinciyle doldur kalbimi.
Evrenin henuz yaratildigi,
irmaklarin henuz yaratildiklari an aktigi
yataklar icre aktigi
o sonsuz sukut aninin huzuruyla doldur icimi.

Ey Yusuf'un Tanri'si, dedi Zuleyha.
Hissediyorum ki,
bana Yusuf kadar yakinsin
bana kalbim kadar yakinsin,
yok yok, dedi Zuleyha,
bana benden daha yakinsin.
Sen benim kalbimdesin.

Yok yok, dedi Zuleyha,
Rabbim sen benim kalbimde degilsin
sen benim kalbimsin.

Doldur, dedi yuregimi
İsikli yagmurlarin erinciyle.
Ben ki daha senin huzuruna varmadan
bedenimin kirini goz yaslarimla yikamadim mi,
Yusuf'un gomlegini yirtan su ellerime bulasan
kan lekesini
kendi kanimla aritmadim mi?

Bakti kalbine Zuleyha,
once karanlik vardi.
Sonra, yildizlar.

Rabbim, dedi Zuleyha,
ey Yusuf'un Rabbi,
tek Rab,
kendisinden baska Rab olmayan.
Yaratilmamis,
dogumsuz
ve olumsuz olan.

Ey Yusuf'un Rabbi.
Sen benim de Rabbimsin.
Sen benim de Rabbimsin.
Bildim seni.
Degil mi ki sen,
kuslarin,
sumbullerin
ve gullerin,
ve sen yasemenlerin,
ve sen zambaklarin,
nar agaclarinin,
palmiyelerin,
hurmalarin,
sen yoksullarin,
sen varliklilarin,
sen butun var olanlarin
ve var olacak olanlarin
var edenisin.

Sen Rabbimizsin.
Ah kalbim,
ah kalbimiz.
Ah Rabbim,
Ah Yusuf'un Rabbi,
ah benim Rabbim!

''Konan gocer,
dogan olur elbet.
İrmak denize,
deniz irmaga kavusur sonunda;
ruh kaynagina,
kaynak da ruhuna muhtac degil mi sunun surasinda?
Ne guzel,
olecek olmak ne guzel.
Ne guzel,
olecek olmanin mustusu olmeyecek olmanin tahayyulunden,
ne guzel.''

-Nazan Bekiroglu-