''Siz buradan ayrildiktan sonra,
mumun baldan ayrilmasi gibi,
bende lezzetten ayri dustum.
Baldan tatli sohbetinizden mahrum kalinca
atesle teselli buluyorum.
Cemalinizin yokluguyla cizmimiz,
viran,
Canimiz ise baykus gibi viranede.
Artik,
dizgini;
bu tarafa ceviriniz.
Nese ve eglence seytan gibi taslanip suruldu buradan...''
Iste buydu beni Konya'ya cagiran...
Yoksa bizi birbirimize layik gormeyen hasetciler,
iftiracilar pisman olsa ne olmasa ne?
Beni biliyorsun askim...
Butun dunya bana kirgin olsa zerre yeis
ve uzuntuye kapilmam.
Aksine herkes benim icin yollara dusse
zerrece hoslanip gururlanmam.
Cunku ben onlarin bu dunya gozuyle gorup
deger bictigi ''kendi'' icin yasamam.
Hatirlasana ''bir ben vardir bende benden iceri''
diyen Yunus'un tarif ettigi ''Ben''i...
Iste o ben vardir bende.
O ise dunya ile ilgilenmez,
insaniyla mi ilgilenecek...
O sadece yaratilani sever.
O dayaratandan oturu...
Merhamet yangini cikmasini
ve herkesi tutusturmasini iste bu sebeple ister.
Dovene elsizdir,
sovene dilsiz...
Cunku askim seven gonulsuzuz.
Yani gonlunu caldirmistir bir kere.
Olmayan gonul kime gonul koyacaktir ki?
Ne demisti o gonuller piri..
Askin yeryuzundeki serdari.
Allahin kendisine asik oldugu sultan
Muhammed mustafa ne buyurmustu:
''Gunesi sag elime,
ayi da sol elime verseler
bu aski tebligden donduremezler.''
Bizde onun yolundan gitmeye ahdetmedik mi askim?
Bu yol kolay degildir derken bunu soylemedik mi?
Varsa senin icin bu dunyanin degeri
degerin deger verdigin kadardir iste...
Oysa biz gonlunu caldirmis,
gonulsuz dervisleriz...
''Ne varliga seviniriz,
ne yokluga yeriniriz...
Aski ile avunuruz...
''Bana seni gerek seni'' deriz..
Sen...
Su anda,
asirlar sonrasi bizim gonlumuze girmek istediginde,
bizim sohbetimizde olmak istediginde
gozlerini yumup da bizi dusundugunde
dugundugun oranda feyz ve bereketimizden,
gonlune ask-i ilahinin aktigini hissedeceksin.
Dene istersen...
Her gun cekil bir koseye.
Kabuguna.
Beni dusun bir muddet.
Benimle birlikte bizi var eden Allah'i dusun.
Yarattigi kul olarak kendini dusun.
Suyu,
havayi,
gokyuzunu,
ayi ve yildizlari dusun.
Sonra bu kadar mukemmel bir alemde yaratilan
insanoglu olarak insanlarin birbiriyle olan
gecici munasebetleri sebebiyle birbirlerine
olan hirs ve ofkesini dusun...
Ne kadar komik bir hal icinde olundugunu goreceksin...
Allahin varligi ve bu alemde var olmanin
buyuklugu karsisinda varliklar arasindaki vehim
ve hayalin anlamsizligini dusun...
Her gun biraz daha buyudugunu goreceksin...
Insanlarin bakisinin degistigini goreceksin.
Kimseye kizmamayi o zaman anlayacaksin.
Herhangi bir kimsenin kalbini incitmenin
ne kadar onemli bir hata oldugunu
o vakit kavrayacaksin...
O kalbin hic umulmadik bir vakitte,
ola ki bir vakit nazargahi ilahi olabilecegini bilirsin.
Allahin nurunun tecelli edebilecegi bir sirca kosku
kirmak parcalamak bir kul icin
ne kadar tehlikeli bir eylemdir onu anlarsin...
Sen insanlara ''insan'' olarak bakmaya basladiginda
once sana ''aptal'' gozuyle bakabilenler olacaktir.
Sen onlara ayni gozle bakmaya
ve tefekkurunu yapmaya devam edeceksin...
Biz her gun belirli saatte bir olacagiz.
Birlikte tefekkur edecegiz.
Sikilmak yok...
Ben seni gasilhanelerdeki tabutluklarin icinde
tefekkure davet etmiyorum.
Kendim oralarda kaldigim halde seni kendi sicacik
veya serin odanda tefekkure davet ediyorum...
Bir sey okumana,
bir sey ezberlemene gerek yok...
Allah'i dusun sadece...
Yaratilani dusun...
Kendini bir yaratilan olarak dusun...
Iste o zaman benim askimin hic eksilmeden sana da
bir isik huzmesi gibi akmaya basladigini goreceksin...
Zaman icinde insanlarin sana hurmet etmeye
basladiignin farkinda bile olmayacaksin.
Herkes seni parmakla gosterirken
sen gosterilise sevinmenin luzumsuzlugunu
coktan anlamis olacaksin...
Askim...
Bu yol botle zordur...
Boyle cetin...
Ama,
boyle de mukemmel bir yol...
-Hasan Arif-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder