İcimdeki Cocuk..

İcimdeki cocuk dendiginde, aklimiza gelen ilk sey ne kadar buyumus olursak olalim icimizde biryerlerde hep buyumemis bir cocugun varligidir..

Bizler hayati ne kadar ciddiye aliyorsak, onlarin icimizdeki tezatliklariyla bizi surekli irdelediklerini dusunuyordum..
Oysa o benim, saglikli bir birey olarak yetismem icin surekli benimle iletisim kurma derdindeymis..
Bense surekli onu dinlemeyi reddediyordum.


Bunaldigimi hissettigim zamanlarda, icimdeki cocukla iletisim kurmaya calistiysamda, sonradan hep bu
dusuncemi delice bulmus ve hep bastirmaya calismisimdir..
Bana gore ona kulak verecek olursam, deli diye her an damga yiyebilirdim.


Zaman zaman verdigim de olmadi degil, bir bakiyordum, cocuk parkinda salincakta delice sallaniyorum..
Bir bakiyordum kagitlar kalemler elimde resimler ciziyor, siirler yaziyordum..
Bir bakiyordum, onemli diye dusundugum zamanlardan calip gizli gizli piyano dersleri aliyordum..
Onu dinlememek ve bastirmaya calismak cok zordu..
sanki hayatinizin ipleri sizin degil de, o icinizdeki cocugun ellerinde..
siz sag dedikce o sizi sola cekmeye calisiyor..
Bazende oylesine cekilmez oluyordu ki, gece gunduz surekli vidi vidi basimin etini yer gibi hic durmadan, ben ondan kacmak istedikce o bana yapisiyordu..


Ona gore ben her zaman sadece baskalari icin degil, kendim icinde yasamaliydim..
Hayatta, secme isteme ve yapma haklarim vardi..
Ve ne pahasina olursa olsun bu haklarimi almak ve istemek zorundaydim.
Pollyannacilik oynamamin hic alemi yoktu..


Annemin bizi erken birakip gitmesinde, bizi yukarilardan biryerlerden izlemek istemesine,
neden ben degildim ki..
Neden kendimi suclu hissediyordum?
Ve neden sorumluluklari en kucugun bir buyugu olarak ben almak zorundaydim..
Oysa benden daha yetiskinler de vardi evde..
Onbes yasimda annelik oyununa basladim..
Yetmedi, ayni anda tanidigimiz calisan annelerin cocuklarina 'gonullu' dadilik yaptim evimizde.. ayri ayri donemlerde de olsa tamami 12 cocuk buyuttum;)
Surekli yemekli konuklar agirlayan ascilik oyunuda oynadim..


Degil gun, dakika bile bos durmayan bir ev dusunun..
Ben memnun..
(cunku annemin sagliginda 24 saat acik restorant gibiydi evimiz, gecenin ucunde bile eslerinle bize bar sonrasi, iskembe icmeye gelen aile dostlarimizi dolardi, hergun yemekli davetler.)
..icimdeki cocuk isyanlarda..


İcimdeki cocuk surekli, herkese kosmamin yerseye yetismemin, bana annemi unutturmayacagini..
Kendimi iyi hissetmeme neden olmayacagini ve ruhumu yipratmaktan baska bir ise yaramayacagini, soyluyor..
Ve..
Hic bir zaman, butun bunlar icin, beni hic ama hic kimsenin odullendirmeyecegini haykiriyordu..
Ben kulaklarimi tikadim ona.. Duymak istemiyordum onu..


Ben annem icin olurdum, ama artik o yoktu, ve ben onun rolune burunmustum.
İcimdeki cocuk umrumda degildi.
Herkes acisini kendince yasadi..
Bende icime atarak, kendimi hirpalayarak..
O kimdi.. o ne karisiyordu ki..


Biz, hicte birbirimize uygun degildik zaten..
Ben ne kadar cabuk buyuyup erken olgunlastimsa, o tam tersi her gecen gun gittikce cocuklasmisti icimde..
Bana gore o acimasizdi, bense ona gore cok iyi..
Anlasmamiz mumkun degildi..
Kustuk birbirimize.. O kabuguna cekildi.. bende kosusturmalarla dolu yasamima..


Sonucta ben sagliksiz bir birey, oda icine kapanik kosesine cekilmis hayata kus,
gelisemeyen cocuk olarak kaldi..


Onuda kendime benzettim,
İcim disim, birdi artik..


Uzun seneler hep onu aradim.. ozledim.. ona dokunmak onunla konusmak istedim..
Her ne kadar dusuncelerimiz uyusmasada.. beni tek seven o..
İcimdeki cocuk..
O bana kustu..


Dinlemedim, dinlemek istemedim, o cocugu..
Hayatimin buyuk bir bolumu heba oldu, kendim icin degil hep bir baskalari icin yasadim..
İcimde bir suru ukdelerle..
Birilerine, birseylere yetisebilmek adina, kendi hayatimdan caldim baskalarina bol bol harcadim.


Kucuk bir kizken balerin olmakti hayalim, soz aldim babamdan, baleye yollucakti beni..
O yaz uc sene gibi uzun suren bir hastaligin pencesinde debelendim..
Bir baska baharlara dedim.
Olmadi..


Guzel resimler cizerdim..
Hep bir tualim, renk renk boyalarim olsun..
Dans eder gibi, firca darbelerinle doga resimleri yapmayi hayal ederdim.
Bir baska baharlara dedim.
Olmadi..


Muzik aletlerini cok severdim, kemana, pianoya asiktim..
İcimdeki cocukla barisir gibi oldum, nota dersleri aldim. Bir muddet caldimda..
Ama yine icimdeki cocugu susturdum..
Mesuliyetlerime kostum..
Olmadi..
Olmadi..
Olamadi..


Simdi pismanmiyim?
Yoo hayir..
Yeniden baslasam.. yine pollyanna olurum..
Severek oynadim rolumu..
Severek hizmet ettim.. severek baktim.. severek kostum herkese herseye..


Simdi arkama baktigimda ugurlarinda, 'icimdeki cocugu,' kusturdugum o ordu yok pesimde..
Bir cogu yok..
Yoklar..
Ama olsun, bir kac tanesinin hala hayatimda var oldugunu bilmek bile guzel..


Pismanligim, sadece zamanlarimi daha bilincli kullanamamak..
İcimdeki cocugu dinleseydim..
İstediklerimden, hic degilse birini kesinlikle yapardim neye mal olursa olsun..
Yapardim!..


Hayatta, kac yasinizda olursaniz olun.
Hic birsey icin gec degilmis, onuda ogrendim..


Ve biz baristik..
Simdi, icimdeki cocugu dinliyorum..
Kusmuyoruzda birbirimize..
Cunku ogrendik birbirimize dokunmayi..


Ben, bir insanin ic dunyasinla iliskisinin kesilmesinin ne kotu sonuclar dogurdugunu biliyorum artik..
Psikologlar psikiatrlar..
Panik ataklar..
Fobiler..
İlaclar .. ilaclar..


Canimiz istiyor..
Sevgili kopegim gizmo ve icimdeki cocukla yuruyuslere cikiyoruz..
Canimiz istiyor..
Elimize kara kalemleri alip resimler ciziyoruz..
Canimiz istiyor.. siirler, yazilar yaziyoruz.. (su anda oldugu gibi)
Bol bol kitap okuyoruz..


Ben icimdeki cocuga dokundum..
Simdi ne istedigimi biliyorum ve ertelemiyorum yapiyorum..
Nefes aliyorum;
Ama aldigim her nefesin ikisi sevdiklerim icinse artik biriside kendim icin..


İcinizdeki cocugu kesfedin..
Ona dokunun..
Onunla konusun..
Emin olun ki, onunla beraber alacaginiz her karar, dogru karardir!..

E.Bulut