Duslerimdeki Dost..

Her karanliklarimda aydinliklarimi isimlendiren sen..
Gecenin karanligina tutunan yuregimde,
en bedbaht anlardaki olumcul ruhumu;
Yureginin aydinliginla dirilten sen..

Yuzumdeki kederlerden birikmis cizgilerin telasindayken,
korkularimida gideren sen..
Mecalsiz anlarimda,
sevgisinle en uzak yerlerden bile guc yollamasini bilen sen..
Umutlarimin..
umutsuzluklarimin,
bir gulusunde can buldugu;
yine sen..
En zifiri karanlik dipsiz kuyulardan,
el uzatip aydinliga ceken..
Yine en olmadik anlarda ihtiyac duydugumda;
iki eli kanda da olsa kosup gelen sen..
Ve su;
herseyin yapmacik oldugu dunyada;
Yuregime,
birgun acaba sensizde mi kalacagim korkulari yasatmayan.

Dipsiz kuyulardan cikardigin gibi;
Dipsiz ucurumlara bile
benimle yurume cesareti gostermekten korkmayacak olan yine sen..
Sen beni;
tum ic ciplakligimla bilirsin..

Kahkahalarim da..
gozyaslarim da..

Zorluklarim da..
acilarim da..
Canhiras telaslarimda;
hep hazirdir degil mi?..
O kocaman sinirsiz sevgi dolu yuregin!..
Bilirim seni, ben tokezlesem..
sen dusersin..

Ben yaralansam..
sen kanarsin
Bilirim ki ayaklarinin seni tasiyamaz oldugun yerlerden bile;
Soluksuz duse kalka dizlerinle gelirsin..
Diye dillenirken ben..

Duslerim,
korkularim,
sevinclerim..
dillerim,
sozlerim hep sende salinip dururken..
Uyandim mi?
Sahi,
sen hep 'Dus,'muydun?!
Duslerimde yarattigim bir 'Dost' dus'muydun?
Gercekligime uyandim diye..

Dusme..
Duslerimden de dusme!..
Sen benim en gercek Dusum(mus)sun!..
Herseyin yalan oldugu gerceklerden;
daha gercek 'Dus,' dostum..

Duy beni..
Duslerimden dusme..
Sen yoksan;
buz keser yuregim..
Yuregim buz keser..
Buz..
keser
yuregim...
Donarim!

-Emine Bulut-