Benim gidilmemis sehirlerim..
Kesfedilmeyi bekleyen insalarim,
birde cozemedigim yuregim var..
Cesaretsizligimden vuramiyorum yollara kendimi.
Ben, beni terk etmis gibiyim,
sehri terk edemeden..
Batik antik bir kenti izler gibi,
durup kendime baktikca;
yureginde,
ic acintilar uyandiran yalniz biri gibiyim
Kilitleyip bu sehri gitmek istiyorum ama anahtarimi koyacak paspas bulamiyorum!
Kapisinda anahtarsiz kalmis biri de degilim ki..
Beni tutan ne?
Bir bahane mi,
anahtari birakacagim bir paspas bulamama..
Bu gidisleri..
Kendine kesifleri erteleme..
Silemedigim..
belkide silmekten urktugum anilarim mi engel gidislerime..?
Yoksa vazgecemediklerim mi,
engellerim?
Oysa her sey benim vazgecmeme sebepken;
yoksa, ben miyim kalislarima nedenler arayan..?
Ne cok korkuyorum,
kendimi bulmaktan..
Ya da, kendimden yeni bir ben olusturmaktan..
Ben bana yabancı gibiyim..
ve cok uzagim..
hic gormedigim kentler kadar..!
Kendimi bulmam icin gecen zaman icinde,
ya yalnizlik icinde..
ya da kendini terk edislerde buluyorum yuregimi..
Yalnizlik sariyor sevgi yerine yuregimi,
dokunamiyorum tum hucrelerim bosalir diye!
Ben ki, koynunda yilanlar beslenen,
ama o yilanlari sorgulamayanim..
Sadece beslediklerinin,
kendi soyundan sopundan oldugunun bilincinde kendime akitiyorum zehirlerini..
Hadi acit yine yuregini,
akit zehirlerini son demine kadar tenine..
Yalnizliksa kaderin,
en hasini yasiyorsun..
aciysa aci..
Dokundugunda yuregine,
ayni degil mi hepsinin tadi?
Simdi ya terk et bu sehri..
ya da yik,
gecmisten en ufak bir kalinti birakmadan..
Paspas'ta arama,
anahtar da birakma..
cik git,
kesf-i diyara..
kesf-i insana..
kesf-i kendi'ne..
Kesf-i yurekleri sevgi dolu insalarin kent'lerine!
-Emine Bulut-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder