Ozgurluk tahti onunde agaclar, meltemin dokunusuyla titriyorlar.
Ozgurlugun heybeti karsisinda gunes ve ay isigiyla seviniyorlar.
Serceler, ozgurlugu isitmek icin otusuyor,
cicekler ozgurluk ortaminda nefeslerinin kokusunu yayiyor..
Yeryuzundeki hersey, ozgurluk seref ve sevinciyle dolu tabiat kanunlariyla yasiyor..
Oysa insanlar bu nimetten ne kadar yoksun!
Cunku insanlar, bedenleri ve ruhlari icin acimasiz kanunlar cikardilar.
Egilim ve duygulari icin korkunc ve dar zindanlar yaptilar.
Kalpleri ve akillari icin derin ve karanlik mezarlar kazdilar.
Aralarindan birisi kalksa, toplumsal kurallara ve kanunlara karsi ciksa,
hemen onun isyankar, asagilik, toplumdan surulmeye layik,
rezil ve olumu hak eden birisi oldugunu soylerler..
Ancak sevgiyle yasamak ve sevgi icin yasamak dururken,
bir insan, omrunun sonuna ya da zaman onu azat edinceye kadar
kendi koydugu gecersiz kanunlarin kolesi olarak kalabilir mi?
Dikenler ve kafataslari arasinda kendi bedeninin golgesini gormemek icin
gozlerini yere dikerek ya da yuzunu gunese donerek sonsuza kadar durabilir mi?
-Halil Cibran-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder